For best experience please turn on javascript and use a modern browser!
You are using a browser that is no longer supported by Microsoft. Please upgrade your browser. The site may not present itself correctly if you continue browsing.
In een opiniestuk in de Volkskrant van 4 juli stelt Christopher Houtkamp, promovendus bij de capaciteitsgroep Europese studies en gespecialiseerd in migratievraagstukken, dat de migrant van nu een totaal andere is dan die van de jaren zestig. Door de digitale revolutie heeft 'de migrant van nu een grotere mobiliteit en meer mogelijkheden tot behoud van identiteit dan de migrant van enkele decennia geleden.'
FGw / GvdWerf

Volgens Houtkamp gaan historische vergelijkingen, welke dan ook, dan ook mank. Houtkamp verschilt hierin fundamenteel van mening met cultuurhistoricus Steije Hofhuis, die vindt dat correcte historische informatie als basis moet dienen om de regie over de toestroom van vluchtelingen in de hand te houden en met 'meer assertiviteit de gevestigde identiteiten te handhaven'.

Houtkamp: 'De specifieke contexten van heden en verleden verschillen altijd van elkaar. We moeten dus voorzichtig zijn met het trekken van historische parallellen en het verbinden van conclusies daaraan. Vroegere migraties verschillen fundamenteel van karakter met die van anno 2016. In de tussentijd heeft zich namelijk een revolutie voltrokken op het gebied van transport en communicatietechnologie, die niet zonder gevolgen is voor het migratievraagstuk.'

Met name de komst van het internet toont zich een katalysator van allerlei sociale veranderingen, vergelijkbaar met de effecten die de boekdrukkunst, stoommachine en radio en televisie hebben gehad. Vergelijk een gemiddelde migrant in de jaren zestig met die van nu: de laatste is, ongeacht sociale klasse, oneindig mobieler dan zijn of haar evenknie decennia geleden. Vliegen naar het land van herkomst is veel sneller en goedkoper dan vroeger. Bovendien kan de migrant van nu via internetdiensten als Skype en sociale media makkelijker contact onderhouden met familie en vrienden die zijn achtergebleven. Er is kortom grotere mobiliteit en er zijn meer mogelijkheden tot behoud van identiteit. 

Deze veranderingen, die Hofhuis volgens Houtkamp ten onrechte onvermeld laat, vormen een schril contrast met Hofhuis’ ambitie om met 'meer assertiviteit de gevestigde identiteiten te handhaven'. Houtkamp: 'We zouden zijn aanbeveling, zeker als die ten koste zou gaan van de migrantenidentiteiten, kunnen beschouwen als een 'risicovol experiment' dat averechts kan uitpakken in ons huidige tijdsgewricht.'