Üngör is specialist op het gebied van vergelijkende genocidestudies. Hij speelt een centrale rol in het onderwijs en onderzoek op dit terrein, in het bijzonder binnen de internationale master Holocaust and Genocide Studies aan de UvA. Zijn leerstoel is ingesteld door het NIOD Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies, waar hij als senior onderzoeker werkzaam is.

Üngör richt zich in zijn onderzoek op de geschiedenis en sociologie van genocide en massaal politiek geweld, met bijzondere aandacht voor het moderne Midden-Oosten en daderschap. In 2017 adviseerde hij de Tweede Kamer over het gebruik van de term ‘genocide’. Daarbij pleitte hij ervoor om goed onderzochte genociden als zodanig te erkennen, maar wees hij politici ook op de beperkingen en risico’s van die term.

In april 2022 haalde hij de wereldpers met de onthulling van een massa-executie in 2013 door een van Assads milities in Tadamon, een voorstadje van Damascus. Als coördinator van het Syria Oral History Project tekende hij niet alleen de verhalen op van slachtoffers en getuigen van politiek geweld, maar sprak hij ook met daders. Zoals ‘gewone’ Nederlanders ooit via de radio werden gevraagd naar hun oorlogsdagboeken, zo werkt hij aan een uitgebreid archief met zo veel mogelijk getuigenissen van Syriërs. Hij leerde er speciaal Arabisch voor.

Over zijn avond bij Zomergasten zegt hij: ‘Mijn avond is gericht op een ieder die oprecht nieuwsgierig is naar het grootschalige en gewelddadige onrecht in de wereld, maar het nooit durfde te benaderen of echt onder ogen durfde te zien. Welke mechanismen maken gruwelijkheden mogelijk, in individuen, in samenlevingen? Hebben daders vaak spijt? Waarom zijn sommige slachtoffers veerkrachtig en andere juist niet? We gaan samen afdalen in die materie. Maar we gaan er ook samen weer uit omhoogkomen. Aan het einde van de avond moeten kijkers het gevoel hebben dat ze een inzicht hebben gekregen in de vreselijke dingen die mensen doen, maar dat ze niet wanhopig hoeven te worden. Want precies als je kijkt naar de onmenselijkheid van mensen, dan zie je juist ook dáár onze menselijkheid terugkomen.’